Alfama’nın Sessizliği

 Sabah erken.

Lizbon’un en eski sokaklarında sadece ayak seslerim duyuluyor.
Pencereler buğulu, balkonlarda çiçekler biraz uykulu.
Taş basamaklardan iniyorum; her adımda bir hikâye var gibi.

Bir kadın kapısını açmış, kedi dışarı süzülüyor.
Fırından gelen sıcak ekmek kokusu burnuma karışıyor.
Şehir hâlâ uyanmamış ama Alfama nefes alıyor.

Bu sokaklarda yürümek, sanki geçmişin içinden geçmek gibi.
Ne telefon var elimde ne bir harita. Sadece ben, taş duvarlar ve Lizbon’un sabah sabah anlattığı sessiz hikâyeler…